Ex-reporter door Chris de Stoop
Hij
maakte furore als auteur met Ze zijn zo
lief, meneer zijn boek over vrouwenhandel dat de aandacht trok van Koning
Boudewijn, nl.. Hij schreef
aangrijpende reportages over weeskinderen in Rwanda, of over de eerste westerse
zelfmoordterroriste die zich in Irak opblies, nl. Vrede zij met u, zuster.
Dertig
jaar lang zocht de Stoop met ongeziene ijver naar de achterkant van de
werkelijkheid en stelde zijn leven daarvoor in de waagschaal. Maar voor dergelijk indringend journalistiek
werk, eigenlijk het slow journalism, is geen geld en geen publiek meer in de
tijd van de snelle media en Twitter. De
Stoop heeft afscheid genomen van zijn loopbaan. Maar hij wou ons nog iets achterlaten, nl.
een boek met spraakmakende reportages
over o.a. de favella’s met de drugsmaffia in Sao Paulo, de wantoestanden in de
Antwerpse gevangenis, de zelfmoordmissie van Muriel, de ellende in Bagdad, de
vrouwenhandel van de Filippijnse meisjes… en zo meer. Treffend is ook het verhaal van het meisje
geboren in Charleroi dat na een jeugd van drank en drugs zich verdiept in de
islam om uiteindelijk te eindigen als zelfmoordterroriste in Irak. Of de wantoestanden in Antwerpen, met de
Albanese maffia in de hoerenbuurt, of de overwegend Turkse huisjesmelkers. De Stoop wordt ook bedreigd in Brussel waar
hij in een brief onder dwang moet schrijven dat hij geen contact meer zal
zoeken met de onderwereld, geen vragen meer zal stellen. Of hij schetst de schrijnende armoede o.m. in
Albanië als gevolg van de piramidebeleggingen en corruptie in Macedonië, de
gruwelijke moorden in Rwanda, het misbruik in Brussel van mensen zonder
papieren die voor een loon van 3 euro werk vinden in een ongezonde
textielfabriek. De Stoop schrijft uitstekend omdat je als lezer het gevoel hebt
dat je erbij bent. En hij zoekt de
achterkant van het zichtbare verhaal op: hoe sterk moet een dochter zich
gekleineerd voelen door haar moeder om haar te vermoorden. De geur van ellende,
de blik van de genadeloze geldmaniak, maar ook de frisse passages van
hardwerkende hulpverleners grijpen je als lezer bij het nekvel. En laten hem achter met de vraag: ‘Wat is er
met onze tijd aan de hand, als dergelijke goed schrijvende en degelijk
gedocumenteerde reporters nauwelijks nog kansen krijgen om hun werk in naam van
de waarheid te doen? En nog een vraag:
werkt de verdrijving van een dictator corruptie en machtsmisbruik van vele
kleine dictators niet in de hand?
Uit het boek geplukt
p. 14 Een goed verhaal was
er een ‘meteen kop en een staart’, een slecht verhaal eindigde als ‘een mand
zonder bodem’
p.18 Of de ijsbergtheorie
van Ernest Hemingway toepassen: alleen
de top zichtbaar laten voor de lezer, die wel weet en voelt wat er allemaal
onder het oppervlak zit.
p. 82 Er zijn de rechten van
het kind. De basisrechten zijn nu geregeld. Maar waar zijn de emotionele
rechten? En wanneer neemt u het daarvoor
op?
p. 113 Vroeger hadden we één
grote dictator, nu honderd kleine.
