Hoe
zou jij ‘chien de printemps’ vertalen in het Nederlands? De hond van de lente, misschien. Maar toch niet ‘hondelente’? Toch heeft Edu Borger dat boek van de Franse
auteur Patrick Modiano zo vertaald.
Hondelente, dus. Een boek van de
nieuwe Nobelprijswinnaar Literatuur 2014.
Dit boek kijkt terug op een ontmoeting die de ikfiguur, een schrijver,
in 1964 had met een Amerikaanse fotograaf, Francis Jansen. Een bizarre vriendschap hadden die twee
kunstenaars: de fotograaf had veel foto’s gemaakt, in alle stilte, en de ander
was een beginnend schrijver, op zoek naar inspiratie. De fotograaf wil weg uit Parijs, want zijn
geliefde vriend (Robert Capa, de bekende oorlogsfotograaf) en zijn vriendin
Collette zijn overleden. En de
fotograaf biedt aan de schrijver de kans om zijn immense foto’s te archiveren
en in een boek te bundelen, aangevuld met teksten.
Tijdens
die archivering komt een en ander aan het licht, maar bovendien is er een vrouw
die hardnekkig blijft telefoneren om de fotograaf te ontmoeten. Tot wanneer de schrijver haar uiteindelijk
toch binnenlaat in het atelier van de fotograaf. Niet
een roman met een plot waarvan je achterover valt, maar wel een uitmuntende
sfeerschepping. En dat allemaal met de
typische ingrediënten van de boeken van Modiano, zoals het decor van de
lichtstad, Parijs en de fascinatie voor het geheugen.
Uit
het boek geplukt
p. 12 Het lijkt
erop dat ons geheugen soms een proces doormaakt dat vergelijkbaar is met dat
van polaroidfoto’s.
