EMILE
ZOLA/ Thérèse Raquin
Een
vrijgezel heeft een passionele relatie met de vrouw van zijn collega, die zo
ziekelijk en doodsaai is als een afgebladderde achterdeur. Op een dag rijpt bij de overspelige minnaars de
idee om de echtgenoot uit de weg te ruimen.
En zo geschiede, want ze gaan met z’n drieën bootje varen op de Seine en
na een korte worsteling komt de bedrogen echtgenoot in het water terecht en
verdrinkt. Ha, denk je, nu is de kust
veilig en kunnen de twee verliefdens ongeremd hun relatie verder zetten en
bestendigen in een huwelijk. Maar er
bestaat ook zoiets als schuldgevoel, berouw en als dat uitmondt in hysterische
aanvallen met waanbeelden zoals de overtuiging dat het lijk van de vermoorde
echtgenoot zich in de kamer bevindt. Dat
is in het kort de plot van de roman Thérèse
Raquin van de Franse naturalistische schrijver Emile Zola (1840-1902). Als je wil ontdekken wat ‘naturalisme’ in de
literatuur inhoudt, dan moet je zeker deze roman lezen. Een roman trouwens die door de literaire
kritiek in de tijd van Zola met de grond werd gelijk gemaakt, waardoor Zola
zich in een voorwoord van de tweede druk verplicht voelde om te argumenteren
waarom hij dit verhaal van passie, lust en doodslag heeft geschreven. Hij schrijft : “Ik had kortom slechts één verlangen: ik wilde een potente man en een
onbevredigde vrouw als uitgangspunt nemen om het dierlijke in hen bloot te
leggen, zelfs alleen maar die dierlijke kant te belichten; ik wilde hen in een
gewelddadig drama storten en nauwgezet de gevoelens en de daden van die wezens
optekenen.”
Uit
het boek geplukt
p. 9 Het is
ergerlijk geslagen te worden vanwege een misstap die je niet eens hebt begaan.
