dinsdag 6 januari 2015

GEDICHT van Stefan Hertmans



We are the mimics. Clouds are pedagogues

Een man moet, opbotsend tegen
Een raam, inzien dat hij niet
In zijn eigen blik kan staan.

De wond op zijn voorhoofd,
In de zon, moet getuigen
Van de grens die hij verzon.

Hij ziet voorbijgangers aan een meer;
En de brug die hen draagt
Doet hem zeer.

De geest waarin de ochtend drijft
Schenkt hem een jonger lichaam
Sterk genoeg voor de overkant.

Berg en wolk worden inwisselbaar
En in de vlucht van zijn gedachten
Grijpt hij hun vormen met zijn hand.

Zijn hoofd, dat pijn doet in
Het licht, wordt door
Sprekende vissen schoongevreten.

Gedichten, zegt hij, zijn
Gewrichten tussen ademen
En denken, en hij valt.

De brug draagt bergen.
Het wandelpad loopt over in

De bodem van het meer.