dinsdag 11 oktober 2016

BOEK: Mijn tante is een grindewal

Mijn tante is een grindewal

Twee nichtjes wonen niet ver van de kust, nl. in Kabeljauwskaai (in het Engels beter bekend als Cape Cod) en hebben een vriendschap die eerder wispelturig is.   Die wisselvallige relatie heeft vooral te maken met de onvoorspelbare reacties van het ene nichtje, nl. Tara.  Het blijkt dat zij een heel hechte relatie heeft met haar vader, waardoor haar moeder zich verwaarloosd voelt. Een uiterste nauwe band met de vader, dus.   U vermoedt het: inderdaad, een verhaal van incest.   Anne Provoost is heel nauwkeurig te werk gegaan om de spreekangst van Tara te suggereren, want jongere lezers en vooral meisjes, kunnen, net zoals de ik-figuur, het nichtje van Tara dus, die onverwachte reacties niet plaatsen.   Pas vrij laat in het boek vallen de puzzelstukjes samen nadat het nichtje van Tara op TV een documentaire heeft gezien over een intense vader-dochter relatie.    En dan die grindewal.  Dat is een dolfijnachtige walvis, of moet ik zeggen een walvisachtige dolfijn.  Op een dag spoelt een grote groep grindewals aan op het strand en zij moeten gered worden.   Deze verhaallijn eist vooral in het laatste deel van deze roman de aandacht van de lezer op, want het blijft spannend om te achterhalen of die dieren al of niet gered worden.    En het nichtje van Tara ontdekt de verrassende overeenkomst tussen de moeder van Tara en de grindewal, wat de titel van het boek verklaart.

Uit het boek geplukt

p. 30 Het is toch niet omdat je mensen opeet dat je niet lief kunt zijn.
p. 60 Ik ben alleen nog bang voor dingen die echt zijn.  Mensen die doodgaan bijvoorbeeld. Of mensen die je pijn doen.

p. 105 Het enige dier dat je echt pijn kan doen, is het mensdier, zegt ze.