vrijdag 11 november 2016

BOEK: Naakt van Jean-Philippe Toussaint

Résultat de recherche d'images pour "Naakt van Jean-Philippe Toussaint"

Naakt, een roman van Jean-Philippe Toussaint begint met een bizar openingstafereel.  We zijn in Japan op een haute couture modeshow waar een model een honingjapon zal voorstellen, omringd door een zwerm bijen.   Hoe dat afloopt, lees je zelf maar in dit openingstafereel dat schijnbaar losstaat van het hoofdverhaal in dat boek.  Het verhaal van de roman draait rond de bizarre verhouding die de ik-verteller heeft met Marie, die door haar artistieke bevlogenheid, o.a. als modeontwerpster, een vrouw van de wereld is.   Marie en de ik zijn op Elba met vakantie geweest, hoewel ze beslist hebben om te scheiden.    Maar na twee maand trekken ze weer naar Elba om de begrafenis bij te wonen van de huisbewaarder van het huis dat Marie op Elba heeft.  En daar komen ze terecht in een spiraal van gebeurtenissen, die de verhaalspanning ten goede komt.
Maar de sterkste kant van het boek schuilt in de beschouwingen over liefde, leven en dood van de ik-figuur, waardoor deze roman de lezer ook tot nadenken en meevoelen aanzet.    In de ontknoping van de roman slaat Toussaint een brug tussen het leven en de kunst.   Het enige wat vreemd blijft in het verhaal is dat de ik-figuur vertelt dat hij op een nacht een Japans museum is binnengedrongen met zoutzuur, maar nooit komt de lezer waarom hij dat precies gedaan heeft.  Oh ja, toch nog even meegeven dat Toussaint houdt van lange zinnen.  Een beetje onvermijdelijk bij mijmerende filosoferende literatuur.  En aanvaard ook, dat Toussaint een paar keer abrupt het ik-vertelperspectief doorbreekt en onverwacht een alwetende verteller wordt.
Uit het boek geplukt
p.23 Want perfectie roept verveling op, terwijl het onvoorzienbare levendigheid schept
p; 39 Maar is elke ware liefde, dacht ik bij mezelf, en, ruimer gezien, elke intentie, elke poging, al was het maar het ontluiken van een bloem, het tot wasdom komen van een boom of het tot stand brengen van een kunstwerk, niet altijd, onvermijdelijk, een herbeleven omdat de liefde maar één doel heeft en als enig streven te volharden in haar bestaan?
p.140 Wanneer je iemand gaat opzoeken op een begraafplaats, spreekt het vanzelf dat je hem niet te zien krijgt, is het heel gewoon dat je hem niet vindt, want hij is niet te vinden, nooit, het betekent de confrontatie met zijn afwezigheid, zijn onherroepelijke afwezigheid.


p. 143 Toen besefte  ik dat alle belangrijke gebeurtenissen in mijn leven zich in mijn geest altijd omzetten in beelden, en dat wat aanvankelijk onbeduidend mocht hebben geleken, de scènes die prozaïsch, bijkomstig of toevallig bleven zolang ze nog verscholen lagen in het werkelijke leven waarin ze zich hadden voorgedaan, nadat ik ze nog eens had opgeroepen in mijn geest, ze nog eens had bewerkt, ze had laten rusten, er nog eens lang over had nagedacht, geleidelijk een nieuwe materie werden waaraan ik een andere vorm gaf, die ik zette naar mijn hand om de ware aard ervan zichtbaar te maken, en een onbekend beeld te laten verschijnen, waarin zowel herinnering en gevoel als geheugen en gevoeligheid hun aandeel hadden.