PAS
(van Wim Brands) (uit GERRIT KOMRIJ: de Nederlandse poëzie van de negentiende
en twintigste eeuw in 1000 en enige gedichten
Het meubilair in deze hotelkamer staat er
Al jaren. Het
mag daarom zwijgen, hoeft
Niets meer te verklaren. Wat jou verplicht te
Zoeken op de tast naar wat je eigenlijk al kent:
Een stoel, een bed, een kast. Maar het blijft zich
Als het meisje uit het zwembad
Gedragen, dat de tweede keer niet meer weet
Wie jij bent.
Er staat een raam open.
Buiten is het stil, totdat een schelle stem
Vuil water door de goot laat lopen.
Je voelt je betrapt op je eigen pas.
Zo was vroeger het zwemmen in de nacht.
Alleen toen nooit naakt, ook als je het was.