Emile Verhaeren/ Dorpen van zinsbedrog (Les villages illusoires) vertaald door Stefaan van den Bremt

De sneeuw (eerste twee van de zes strofen)

Sneeuw dwarrelt neer, ononderbroken laadt

Een trage en lange en arme wol

Een doodse en lange en arme vlakte vol,

Van liefde koud, witheet van haat.

Sneeuw dwarrelt neer, en zonder end

Als een moment –

Monotoon – in een moment;

Sneeuw valt, sneeuw dwarrelt weer

Met duizend vlokken op de kerkhofgraven neer.