DAT IS WAT IK BEMIN van Isabelle Rossaert
Een boek in de ik-persoon beklijft toch altijd meer omdat
de lezer het gevoel krijgt dat de ik-figuur hem of haar in vertrouwen neemt. Dat voel je nog sterker aan in een roman
waarin het ik-vertelperspectief wordt afgewisseld door een ander perspectief,
zoals dat gebeurt in deze debuutroman.
In het eerste deel vertelt een jonge vfouw waarom zij het
buitenleven in de Franse Luberon, het massief in de Provence, is
ontvlucht. Zij studeert
kunstgeschiedenis in Parijs, maar zij moet ook de dood van haar jonge vriend Max
verwerken, een dood waarover een mysterieuze sluier hangt. Het eerste deel is toegankelijk en overtuigend,
terwijl het tweede deel van het boek brieven bevat die een journalist aan zijn
collega schrijft over zijn zoektocht naar het mysterie van de dood van
Max. Dat deel is van toon
afstandelijker en overtuigt minder.
Hoewel het boek een aantal interessante beschouwingen over schrijven
bevat, zoals: Feiten zijn belangrijk.
Maar je moet de feiten ook belangwekkend maken.
Je moet de lezer ook emoties bezorgen, dat is de crux. Je moet zorgen dat de lezer iets gaat voelen
voor of door de feiten.
Uit het boek
geplukt
p. 45 Schaamte
is de slechtste leermeester.
p. 109 Soms
zegt zwijgen zoveel meer.
