Beeld je in: je woont in een vrij primitieve
plattelandsstreek waar het vervoer nog gebeurt met paard, ezels en karren. Je moeder laat je vader beloven om haar te
begraven in haar geboortestreek. En als
de moeder sterft, dan begint de ellende.
Er is niet alleen het verdriet over haar dood, maar er is ook de
uitdaging om het lijk op een zo comfortabel mogelijke manier te vervoeren naar
die verafgelegen geboortestreek. Dat
verhaal, dat op zich toch uniek is, kun je lezen in het boek TERWIJL IK AL
HEENGING van William Faulkner, beter bekend onder de titel AS I LAY DYING. Een bizar gegeven dat ook op een niet alledaagse manier is
verteld, want de weduwnaar en zijn vijf kinderen vertellen elk de avontuurlijke
belevenissen vanuit hun standpunt én op hun eigen manier met hun eigen taal. Confronterend en openhartig, en ook wat
deprimerend met momenten, vooral als je weet dat het gezelschap zes dagen
onderweg is en heeft af te rekenen met
overstroming en brand. Ja zelfs, de dochter van de overleden vrouw is op zoek
naar een middel om de vrucht in haar schoot te laten afdrijven…
Indringend en origineel, en toch al geschreven door
een van de grootste vernieuwende Amerikaanse auteurs, nl. William Faulkner die
overleed in 1962, dertien jaar nadat hij de Nobelprijs literatuur had
ontvangen.
Eens je dit boek van hem gelezen hebt, wil je nog
meer van zijn eigenzinnige schrijfstijl proeven.
Uit het boek geplukt
p.
100: Nergens op deze zondige wereld kan een eerlijk, hard werkend mens aan zijn
trekken komen. Dat is voorbehouden aan hen die de winkel drijven in de steden,
die zich niet in het zweet werken, die teren op hen die zweten….
