Toren
Zo zacht als de avond vergadert
Zijn duiven, zij strijken neer
Op een toren van weleer,
Van licht en gezang dooraderd.
Strijken die de dag verdeden
Met hun hoog en ijdel spel,
Vleugels buiten elk bevel,
Mijn gedachten naar hun vrede.
Voorgoed is de dag verloren
Maar de wildste vleugel vindt
Op een balk van het gebint
Zijn mildste droom in de toren.
